8 maanden en 2 dagen. Zolang mag ik mezelf al inwoner van Athene noemen. En gedurende die hele tijd was de reactie van mensen op m’n keuze bijna steeds dezelfde, zowel in Griekenland als erbuiten: “Waarom in godsnaam?” Waarom laat een Belg z’n comfortabel leven in hartje Gent achter en verhuist hij naar een land dat iedereen net lijkt te willen ontvluchten?

Tjah, waarom. Vraag een expat waarom hij of zij voor een verhuis naar het buitenland koos, en je krijgt bijna altijd dezelfde twee antwoorden: voor een job, of voor de liefde. De huidige Griekse crisis en de bijbehorende werkloosheid verraden dat het bij mij om de tweede reden ging: de vrouw van m’n leven is geboren en getogen in Athene. Een verhuis naar de Helleense Republiek, ondanks haar huidige penibele situatie, was voor mij dus best aantrekkelijk. Een romantische beslissing? Waarschijnlijk wel. Moedig? Dat ook. Hoewel.

Een hele stap in het duister was het ook weer niet. In de tweeëenhalf jaar dat m’n Griekse gezellin en ik voor mijn verhuis al samen waren, werden natuurlijk al wat bezoekjes aan Athene en andere delen van Griekenland gebracht. De bakermat van de beschaving was dus zeker geen nobele onbekende meer voor mij. Bovendien hadden eerdere langdurige verblijven in landen als Spanje, Denemarken, Zwitserland en Ierland mij de nodige zelfkennis bijgebracht. Ik was me er ondertussen wel precies van bewust wat een verhuis naar een ander land inhield, en in welke mate het mijn leven zou beinvloeden. Niks om bang voor te zijn.

Maar het is en blijft romantisch, alles opgeven om in het land van je geliefde te gaan wonen, toch? Mjah… ook hier is een beetje nuance op z’n plaats. Zoals vermeld waren m’n geliefde en ik al zo’n tweeëenhalf jaar samen op het moment van mijn moedige, romantische beslissing. In 2010 had ik haar voor de eerste keer ontmoet. Met dank aan haar broer, die ik in 2005 in Spanje had leren kennen en al vijf jaar als m’n beste vriend beschouwde, toen hij me voor de eerste keer aan z’n “little sister” voorstelde. Toen de vonk uiteindelijk in 2013 oversloeg, was zij echter degene die zonder aarzelen de stap zette om haar leven, familie en vrienden in Athene achter te laten en bij mij in Gent te komen wonen. Zonder noemenswaardige buitenlandse ervaring, zonder job, en zonder garantie op een happy end. Qua moed en romantiek erken ik dus met plezier mijn meerdere in mijn partner.

Bovendien had ik ook de nodige meeval. Ondanks een geweldige tijd in Gent, omgeven door tal van fantastische vrienden, speelden we al snel met het idee om vroeg of laat naar Griekenland te verhuizen. De grote hinderis was uiteraard de economische situatie en het gebrek aan goeie (of beter: goedbetaalde) jobs. Tot ik eind 2016 een fantastische aanbieding kreeg van een vroegere baas, die kort daarvoor zelf op een jobaanbieding van de Griekse Loterij was ingegeaan en mij er wel graag bijwilde. Ik aarzelde geen moment. Zelfs de positieve zwangerschapstest van mijn vriendin, en het plotse vooruitzicht van een bevalling in Griekenland (een hele uitdaging die ik zeker in een latere bericht zal bespreken), veranderden niks aan onze beslissing: begin 2017 verhuisden we naar Athene.

En hoe kijk ik na 8 maanden en 2 dagen terug op deze beslissing? Zonder enige spijt, ondanks de verschillende uitdagingen die een dergelijke verhuis met zich meebrengt. Wat die uitdagingen zijn? Die beschrijf met plezier stuk voor stuk in deze blog.