Even een blokje (erg lokaal) financieel nieuws: mijn Grieks bedrijf is van bank veranderd. Waar onze financiële dienst totnogtoe samenwerkte met Piraeus Bank, zal dit vanaf nu gebeuren via Eurobank. Concreet betekent dit dat de salarissen van alle werknemers vanaf nu op bankrekeningen van Eurobank in plaats van Piraeus Bank uitbetaald zullen worden. Als dit vreemd klinkt in de oren van Belgen en Nederlanders: dat is het ook. Voor mij althans, niet voor de Grieken.

Ik had het er al eens kort over tijdens mijn allereerste blogbericht van een paar jaar geleden: hier in Griekenland is het de gewoonte dat bedrijven samenwerken met één bepaalde bank, en dat het bijgevolg alle salarissen uitbetaalt op bankrekeningen van die betreffende bank. Totnogtoe beschikte elke werknemer van mijn bedrijf dus over rekening bij Pireaus Bank. En vanaf nu is ieder van ons ook nog eens “trotse” eigenaar van een een lopende rekening bij Eurobank. Op deze manier eindigt elke Griek dus met een bankrekening per bedrijf waarvoor hij gewerkt heeft. En soms dus zelfs met meerdere bankrekeningen per bedrijf, als dat bedrijf dan ook nog beslist om plots van bank te veranderen. Meer bankrekeningen dan geld op diezelfde bankrekeningen hier in Griekenland.

Ik blijf het ook na bijna vijf jaar in Athene een bijzonder bizar systeem vinden. Elke Belgische lezer mag me tegenspreken als ik het fout heb, maar ik ken geen enkel bedrijf in België dat een dergelijke samenwerking heeft met een bank, en bijgevolg zijn werknemers oplegt bij welke bank het salaris uitbetaald wordt. Elk Belgisch bedrijf waar ik voor werkte, had dezelfde – voor mij veel logischere – procedure bij aanvang van de job: “Gelieve uw bankrekening op te geven waarop wij uw salaris moeten storten”. En Nederlanders, treed me alsjeblieft bij in mijn aanname dat het ten noorden van de Moerdijk ook op die manier loopt.

En voor wie denkt dat wij in de Benelux misschien de uitzondering zijn: dat zijn we niet. Ik heb ondertussen gewerkt in bedrijven in Ierland, Gibraltar en Zwitserland, en tenzij mijn geheugen me in de steek laat (wat natuurlijk best mogelijk is na jaren van potentieel hersentrauma door feesten, drinken en – vooral! – kinderen opvoeden), was dit ook daar steevast de methode: ik gaf als werknemer zelf aan op welke bankrekening het bedrijf mijn salaris mocht storten. In sommige gevallen was er wel de – begrijpelijke – voorwaarde dat het om een lokale bankrekening moest gaan (m.a.w. geen internationale bankrekening), maar de werknemer koos wel zelf de bank. Maar niet in Griekenland dus. Hier sluit je je aan bij de bank die je werkgever kiest. Bevalt die keuze je niet? Had je totnogtoe alleen maar slechte ervaringen met die bank? Tough luck. Ofwel een rekening bij de bank van je werkgever, ofwel geen salaris.

Goed, misschien is dat laatste wel overdreven. Ik weet niet wat mijn bedrijf zou doen als ik er echt op zou staan om niet bij de door hen opgelegde bank uitbetaald te worden. Maar mijn salaris is niet iets waarmee ik wil experimenteren, en dus volg ik in dit geval toch maar de lokale gewoontes. Want de Grieken zelf, die maken er dus geen punt van. En ik heb mezelf al min of meer onmogelijk gemaakt in onze woonwijk hier in Metamorfosi, waar ik intussen ongetwijfeld bekend sta als “die onuitstaanbare buitenlander die overal moeilijk over doet”, na mijn eenmanskruistochten tegen blaffende honden, roken in speeltuinen, en zowat elke andere Griekse gewoonte die mij tegen de borst stuit. Dus laat ik die reputatie toch maar niet doortrekken naar de werkvloer, waar ik voorlopig wel nog gezien word als die toffe, meegaande gast uit België. Laat de werkcollega’s nog maar een beetje langer in die illusie leven.