Tijdens het ERT-journaal van zaterdagavond sprong me plots een specifiek nieuwsitem in het oog: Athene verwelkomde dit weekend de allereerste editie van het Athens Games Festival! Als vrijetijdsgamer was mijn aandacht meteen gevestigd. Temeer toen mijn vrouw, lichtjes gecharmeerd door mijn kinderlijk enthousiasme, de locatie toelichtte: het Helexpo in Marousi, op een steenworp van onze woning.

Ik registreerde me nog dezelfde avond, downloadde mijn toegangsticket, en ging de volgende dag rond 16.30 een kijkje nemen. Met de belofte aan mijn vrouw om niet te lang weg te blijven, want onze vijf maand oude zoon had net een van z’n moeilijke dagen. Een van die dagen waarop je ’m enkel met twee de baas kan, en dan nog met alle moeite. Ouders van jong en oud kennen het gevoel wel.

Hoewel het Helexpo-complex  in zijn geheel best een indrukwekkend gebouw was, bleek het Gaming Festival zelf zeker niet al te groot. Volgens de website bezette de expo 3.500 km2 van het complex, maar het voelde kleiner aan. Het hele festival was ook bijzonder sober ingericht, zonder veel toeters en bellen zoals je die vaak op andere expo’s vindt. De adrenaline die me op dergelijke expo’s doorgaans overvalt, bleef dan ook een beetje uit.

Het bescheiden karakter trok zich ook naar de deelnemers door: wie grote namen als Electronic Arts, Playstation of Nintendo had verwacht, kwam bedrogen uit. Het gros van de in totaal 60 deelnemers bestond uit kleinere, voornamelijk Griekse game-ontwikkelaars die hun zogenaamde indie-games kwamen voorstellen.

De rode draad doorheen het hele festival was de niet te ontkennen opkomst van virtual reality. Verschillende ontwikkelaars kwamen hun VR-games voorstellen, en leverden zo het bewijs dat dit subgenre, na jaren van min of meer misplaatste anticipatie, nu eindelijk aan de grote doorbraak bezig lijkt.

Een leuke vondst tijdens mijn tocht doorheen het festival was de Retro Game Area: een verzameling van old school-spelconsoles waar de nostalgen zich tegoed aan konden doen. Super Mario op de NES, Mortal Kombat op de MegaDrive… Voor dertigers als mezelf een fijne “trip down memory lane”.

Achteraan de expo bevond zich nog een grote en een kleinere conferentieruimte, voorzien voor lezingen en themagesprekken tussen gastsprekers. De grote ruimte lag er verlaten bij, in de kleine ruimte was een gesprek over gaming als kunstvorm aan de gang. Een blik op het programma van de meer dan 15 spreeksessies leerde me dat uitgerekend deze sessie de enige was die niet in het Engels maar in het Grieks gevoerd werd. Just my luck.

Tot slot was er ook nog een Game Arena, waar bezoekers achter een PC konden plaatsnemen en zich aan een van de beschikbare recente games konden wagen. De hele setup – computers, schermen, stoelen enz. – werd geleverd door Battlenet, aangekondigd als de meest moderne en snelstgroeiende gaming-speciaalzaak in Griekenland. Aan superlatieven geen gebrek.

Al bij al was het een welbesteed anderhalf uur. Ook al bleek mijn stiekeme wens – een aantal gratis games aan de haak slaan – al snel ijdele hoop. Ervan uitgaand dat deze eerste editie van het Athens Games Festival niet de enige editie blijft, verheug ik me alvast met het vooruitzicht om van het bezoek aan het festival binnen enkele jaren  een jaarlijkse gewoonte met zoonlief te maken.