Dit weekend bracht ik een bezoekje aan de Acropolis. Voor de tweede keer in m’n leven, voor de eerste keer als inwoner van Athene. De hoofdmotivatie: gratis toegang. Ik weet het, ik een een vrek. Tijdens de wintermaanden (november t/m maart) stelt de Acropolis op elke eerste zondag van de maand namelijk zijn deuren gratis open voor de bezoekers. Ik lijk door dit soort weetjes ondertussen volledig geintegreerd, maar ik moet bekennen dat ik het zelf pas een tweetal weken geleden te weten ben gekomen. Het was het bestuur van de Vlaamse Kring dat mij en andere Vlamingen hier attent op maakte.

De Vlaamse Kring is de vereniging van Vlamingen en sympathisanten (vrij vertaald: Griekse partners van Vlamingen) in Griekenland. De vereniging probeert de Vlamingen in Griekenland met elkaar in contact te brengen, en wil tegelijk helpen met de integratie van haar (Vlaamse) leden in hun nieuwe thuisland. Dit gebeurt o.a. aan de hand van verscheidene initiatieven, en één daarvan was een georganiseerd bezoek aan de Acropolis op deze eerste zondag van november. Mét Nederlandstalige gids, inbegrepen in de kostprijs van welgeteld 0 euro.

Fotini Lepidou is namelijk lid van de Vlaamse kring, en wou voor deze gelegenheid haar diensten gratis aan de andere leden aanbieden. Fotini, kind van Griekse ouders, groeide op in Limburg maar trok op jonge leeftijd naar Athene. Hier is ze al jaren gediplomeerd als stadsgids. De perfecte persoon om bij je te hebben tijdens een bezoekje aan de bekendste bezienswaardigheid van Athene. En Fotini kent haar pappenheimers. Van de vele anekdotes die ze over de Acropolis wist te vertellen, onthield ik vooral de drie volgende:

Eén: het is niet het alombekende Parthenon dat door de Grieken aanzien wordt als de heiligste plek van de Acropolis. Hoewel deze tempel min of meer geldt als het uithangbord van de Acropolis, is het eigenlijk het Erechtheion, de veel kleinere tempel op een 50-tal meter van het Parthenon, dat qua heiligdom als “place to be” gold in het oude Griekenland. “Bigger” is dus niet altijd “better”.

Twee: de Acropolis was ook het heiligdom van de godin Artemis, dochter van Zeus. Naast godin van de jacht en beschermvrouwe van de wilde dieren was Artemis ook de godin van de zwangere vrouwen en van de geboorte. Reden genoeg voor de oude grieken om hun zwangere vrouwen steevast de Acropolis op te sturen, om zo een gezegende geboorte te verzekeren. Mijn vrouw, in mei bevallen, mag van geluk spreken dat ik dit niet een half jaar eerder te weten was gekomen.

Drie: het Parthenon huisvestte vroeger een reusachtig standbeeld van de godin Athena, het zogenaamde Athena Perthenos. Het beeld was gebouwd door de kunstenaar Phidias, en bestond grotendeels uit goud. Het gerucht wil dat Phidias er op een gegeven moment van beschuldigd werd een deel van het goud voor het standbeeld te hebben verduisterd. Waarop Phidias, tot in het diepst van zijn vezels beledigd, zonder aarzelen  beval om al het goud opnieuw van het standbeeld te halen en het ons per ons te laten wegen, om zo zijn onschuld te bewijzen. Waar of niet: het zegt wat over het eergevoel van de Grieken.

Fotini wist nog heel wat andere anekdotes te vertellen, dus wie ooit Athene en de Acropolis komt bezoeken, doet er zeker niet slecht aan om haar voor een paar uurtjes te boeken. Haar details vind je hier. Ook zonder gids is de Acropolis natuurlijk de moeite waard. Dat ondervond ik al drie jaar geleden tijdens mijn eerste bezoek. Het was toen echter eind augustus, en de zon priemde toen zo ongenadig en onaflatend dat ik uit angst voor een serieuze zonnesteek er een blitzbezoek van moest maken. De Acropolis, nota bene het hoogste punt van Athene, biedt namelijk geen enkele beschutting voor de moordende zon. Zelfs tijdens dit nieuwe bezoek, begin november, voelde ik de zweetdruppels onder m’n verkeerdelijk gekozen trui. Ik verwachtte ‘s ochtends namelijk een eerder frisse dag, en had zelfs nog even overwogen om een sjaal mee te nemen. Maar bovenop de Acropolis is de Atheense zon zelfs in november niet te onderschatten.

Gevaar voor zonnesteken brengt de novemberzon dan gelukkig ook weer niet, waardoor er ditmaal geen haast bij was. En dat was maar goed ook, want door de gratis inkom was het op sommige plaatsen bijna over hoofden lopen. Een hemelsbreed verschil met mijn eerste bezoek drie jaar terug, toen de Acropolis er bijna verlaten bijlag. Het belette me toen niet om kennis te maken met een overvriendelijk homokoppel, van wie de interesse in mijn persoon duidelijk niet enkel van platonische aard was. Als bewijs gold hun aandrang om foto’s van mij te maken op verschillende plaatsen van de Acropolis . In ware fotoshoot-stijl, waarbij beide heren me verschillende poses aanraadden, de ene al genanter dan de andere. Maar goed dat er verder weinig bezoekers waren.

In totaal brachten we een tweetal uurtjes door op de Acropolis, waarna we de wandelingvan een kwartiertje naar de Plaka maakten om iets te eten in de Taverna Vizantino, een eetgelegenheid aangeraden door Fotini.

 Een aantal uurtjes in het toeristische stadscentrum van Athene staat altijd garant voor een instant-vakantiegevoel, en dat was ook nu niet anders. Een tweetal uurtjes gevuld met wijn, Grieks eten en bijkeuvelen in de moedertaal met andere leden van de Vlaamse Kring  besloot een goed gevulde zondagmiddag. Wordt ongetwijfeld vervolgd.