Een jaar na onze aankomst in Athene maken mijn vrouw en ik ons langzaam maar zeker op voor een eerste verhuis binnen de Griekse hoofdstad. Het lease-contract van onze huidige flat in Marousi was opgesteld voor een jaar, en loopt bijgevolg over een dikke maand af.  Paniek over het vinden van een nieuwe woonst was er nooit. Sinds een tweetal maanden staat vast wat er gaat gebeuren: in februari nemen wij de ouderlijke woonst in Metamorfosi over van mijn schoonouders, die zelf voortaan een flat in Vari zullen huren.

Vooraleer iemand gaat denken dat mijn vrouw (of erger nog: ikzelf) haar ouders zonder pardon op straat heeft gezet: het idee werd twee maanden geleden door mijn schoonouders zelf geopperd. Kort daarvoor hadden ze een weekendje doorgebracht bij vrienden in Nea Makri, aan de oostkust van Athene. Na twee dagen waren ze zo gecharmeerd door het kustleven, dat ze besloten om het noordelijke – en meer stedelijke – Metamorfosi vaarwel te zeggen en een verhuis naar de Atheense kust te plannen. Uiteindelijk viel hun oog op een flat in Vari, nabij de Atheense Riviera.

De verhuis van mijn schoonouders – inclusief Giagia, de 90-jarige grootmoeder van mijn vrouw die bij mijn schoonouders woont – stond afgelopen weekend op het programma. Als een perfecte schoonzoon offerde ik mijn zondagochtend op om te helpen met de verhuis. Mijn vrouw bleef lekker thuis met de baby, vanwege plaatsgebrek in de wagen die vol zou zitten met spullen van de verhuis. Een geldig excuus, maar niettemin een excuus. Het maakte mijn opoffering nog wat bewonderenswaardiger, want zonder mijn vrouw de ochtend doorbrengen bij mijn Griekse schoonouders is echt geen sinecure. Vooral haar vader legt het graag uit, daarbij vaak vergetend dat mijn Grieks nog verre van vloeiend is.  Dat was nu niet anders: als toekomstige inwoner van Metamorfosi kreeg ik een – weliswaar goedbedoelde – uiteenzetting over de buurt en de horecazaken, en daarna nog eentje over het flatgebouw en de buren. Zware kost in het Grieks op een zondagochtend.

In de vooravond trok ik met mijn wagen vol spulletjes naar Vari, kort nadat mijn vrouw al was opgepikt door haar broer. Vanaf Marousi een dik half uur via de tolweg, de Attiki Odos. Ik vergeet soms wel eens hoe uitgestrekt Athene is. Bij aankomst kreeg ik uiteraard meteen een rondleiding van de flat. Het moet gezegd: een indrukwekkende woonst. Drie ruime slaapkamers, dito keuken, comfortabele woonkamer, en een badkamer om jaloers op te zijn. Volledig bemeubeld, en dat alles voor een huurprijs van amper € 500/maand. Minder dan wat ik betaalde voor mijn schamel eenpersoonsflatje in Gent. “Gevolg van de crisis”, is vaak het antwoord als het over goedkope huurprijzen in Athene gaat. Zal wel kloppen, maar dan moet iemand me maar eens uitleggen waarom de huurprijs van onze flat in Marousi, met amper 2 slaapkamers, € 1300 bedraagt (die weliswaar grotendeels door mijn bedrijf betaald wordt, dus ik ga zeker niet klagen). Een flat die amper 2 slaapkamers telt. De ene regio in Athene is duidelijk de andere niet.

Of de nieuwe buurt van mijn schoonouders al even indrukwekkend is als de flat, valt nog even af te wachten. De Atheense duisternis na zonsondergang laat helaas geen sightseeing toe. De schaarse straatverlichting is kenmerkend voor nagenoeg heel Athene, van noord tot zuid. Na jaren in Belgie, het land der overvloedige straatverlichting, blijft de avondduisternis van de Griekse hoofdstad iets waar ik maar niet aan gewend raak.

En de flat in Metamorfosi? Die blijft nu een maandje leeg staan, tot wij er half februari intrekken. We maken van de gelegenheid gebruik om de hele woning te renoveren, want een facelift was dringend nodig. Als alles verloopt zoals gepland, zijn de renovatiewerken keurig afgelopen tegen de tijd dat we er intrekken. Maar Grieken en stiptheid gaan zelden samen, dus voorlopig toch maar enig voorbehoud aantekenen…