Onze eerste twee weken als inwoners van Metamorfosi zitten er alweer op. Gelukkig, want verhuizen is nooit m’n favoriete bezigheid geweest. Ervoor zorgen dat alle spullen uit de oude woonst zijn, hopen – vaak tegen beter weten in – dat de nieuwe woning tegen de dag van de verhuis in orde is, het onvermijdelijke zeulen en sleuren met alle spullen op de dag van de verhuis zelf, en dan natuurlijk de eerste dagen in de nieuwe woning, waar alle spullen chaotisch in de woonkamer blijven staan, wachtend tot je eindelijk de moed bijeenraapt om alles op de juiste plaats te zetten. Als je überhaupt al een juiste plaats voor alles gevonden hebt. Wat zou ik soms toch graag wat meer logistiek talent hebben. Of het geld om een verhuisfirma in te schakelen om het hele gedoe van begin tot einde te regelen.

Eigenlijk viel het deze deze keer best wel mee. Onze vorige flat in Maroussi was bemeubeld, dus moesten er niet al te veel spullen van de oude naar de nieuwe flat getransporteerd worden. En voor de zaken die toch overgebracht moesten worden, hadden we een kennis van mijn vrouw, die niet alleen een vrachtwagen, maar ook zijn assistentie ter beschikking had gesteld. De man weigerde oorspronkelijk zelfs enige vorm van compensatie voor zijn hulp aan te nemen. De spontane en gratuite hulpvaardigheid van de Grieken, het blijft een aangename verrassing voor iemand uit België, waar zowat alles een prijs heeft.

Het feit dat Maroussi en Metamorfosi niet zo ver van elkaar liggen, was ook mooi meegenomen. En uiteraard ontbreken er nog wel wat spullen in de nieuwe flat. Een sofa hebben we nog niet gevonden. Het bed is besteld, maar wordt pas binnen een paar weken geleverd. Tot dan doet een oude matras op de grond de dienst. En waarschijnlijk het belangrijkste: Cosmote, de internet- en TV-provider, komt pas volgende donderdag de verbinding leggen. Tot dan is er dus geen internet en geen voetbal op TV. Voor mijn vrouw vormt enkel het eerste een probleem: de tijdelijke afwezigheid van woonkamervoetbal is waarschijnlijk net een zegen voor haar. En voor mij is het eigenlijk wel fijn om eens “back to basics” te gaan. Je zou bijna vergeten dat we zo’n 25 jaar geleden leefden zonder digitale televisie, internet, en heel wat andere zaken waarover we tegenwoordig al snel moord en brand schreeuwen als we ze een paar weken moeten missen. Persoonlijk vind ik het dan best wel fijn om opnieuw eens een tijdje zonder die “basisluxe”  te leven, en te mogen vaststellen dat eenvoud en minimalisme nog steeds geen ramp betekenen voor m’n persoonlijke levensstijl. Zolang het maar niet te lang duurt natuurlijk. Een Playstation 4 waarmee je niet online kan, dat blijft maar heel even ironisch. Daarna slaat de ironie al snel om in cynisme.

Verder hebben we de meeste spulletjes. Met dank aan Ikea, hoe kan het ook anders. Hoewel de prijzen hier gek genoeg duurder uitvallen dan in Belgie. Volgende stap is om de buurt te leren kennen. Voor mij althans. Mijn vrouw is in Metamorfosi opgegroeid, dus zou zij de buurt moeten kennen. Al moet ze verrassend vaak het antwoord schuldig blijven op mijn vragen over Metamorfosi. Die drie jaren die ze bij mij in Gent heeft doorgebracht, wegen blijkbaar zwaar op het geheugen. Ik leer dus vooral de buurt op m’n eigen tempo kennen, en mijn voorlopige conclusie na twee weken luidt: aangenaam verrast. Metamorfosi lijkt best wel over een redelijk aantal fijne bars en winkels te beschikken.  We brachten vorige week al een bezoekje aan cocktailbar Marmellate, en afgelopen zondag gingen we voor een gezinsdrink in Talk&Drink, een bar waar kindvriendelijkheid voorop staat. Ook de bakkerij- annex koffiezaken zijn hier talrijk vertegenwoordigd. Dat laatste is een evidentie in Griekenland, hoewel de buurt van onze vorige woning (Agios Thomas, Maroussi) gekenmerkt werd door een pijnlijk gebrek aan koffiebars. En aan elke andere vorm van sociale interactie, eigenlijk.

Waar ik in de eerste twee weken Metamorfosi al volop mee werd geconfronteerd: de plaatselijke markt. Die vindt tot april elke zaterdag plaats in de straten rond onze woning. Vanaf april verhuist ze dan voor zes maanden naar een andere locatie in Metamorfosi. Tot dan hebben de markt elke zaterdag dus letterlijk aan onze voordeur, en ik ben er nog niet uit of dit een vloek of een zegen is. Even de auto nemen is een hels karwei op zaterdag. Anderzijds is het mooi meegenomen om elke zaterdag gewoon de deur te moeten uitstappen en om fruit, groenten en andere levensmiddelen te kunnen kopen, en dan nog aan beduidend lagere prijzen dan in de supermarkt.

Een tweede vaststelling kan daarentegen alleen maar als vloek bestempeld worden: blaffende honden van de buren. Het is een fenomeen dat ik ondertussen overal in Athene heb gezien: gezinnen die een grote hond hebben aangeschaft, en het beest dan de hele dag op de oprit van hun huis parkeren om hem daar te laten blaffen naar alles wat beweegt. Volgens m’n vrouw doen Grieken dit om eventuele inbrekers te ontmoedigen. Mijn mening: koop dan verdomme een alarmsysteem. Je laat je hond toch geen godganse dag (en soms nacht) buiten zitten blaffen? Da’s niet alleen zielig voor de hond, maar ook respectloos t.o.v. de buren. Dat er naar verluidt in Athene menige hond vergiftigd wordt, is bijgevolg ook niet echt een verrassing. Uiteraard drastisch en niet goed te keuren. Maar als je dag in dag uit moet leven met het onafgebroken geblaf van een hond naast je deur, ga je wel al eens drastische dingen doen. Onze flat in Maroussi bevond zich in een afgebakend complex, waardoor we van blaffen honden geen last hadden. Maar hier in Metamorfosi zit er eentje vlak tegenover onze flat, en dan nog eentje een paar huizen verderop. Met als gevolg dat als er eentje begint, de andere er meteen een duet van maakt. Van’s morgens vroeg tot ‘s avonds laten poken ze elkaar op. En de eigenaars lijken er zich weinig tot niets van aan te trekken. We zijn nog maar twee weken ver, maar ik overweeg nu al m’n opties. Gaan aanbellen? Of misschien toch eerst even rondvragen binnen het flatgebouw of ik de enige ben die zich eraan stoort? Als de Grieken toleranter blijken in geluidsoverlast, dan wil ik ook niet “die lul van een buitenlandse nieuwkomer” zijn die zich meteen overal aan gaat storen. Wordt ongetwijfeld vervolgd…