Toen ik deze ochtend op het werk aankwam, werd ik meteen begroet door gebak en baklava op een van de tafels naast mijn bureau. Mijn frank/euro viel niet meteen, al had ik het na meer dan een jaar in Griekenland eigenlijk wel al moeten raden: er werd alweer een naamdag gevierd.

Ditmaal was het echter niet zomaar een naamdag: 23 april staat zowel bij de katholieke als de orthodoxe christenen bekend als dag van Sint-Joris, in Griekenland bekend als Agios Georgios. En dus is het op 23 april feest voor iedere Griek die naar “de heilige George” genoemd werd. En dat zijn er hier onnoemelijk veel. Volgens verschillende bronnen op het internet blijkt Giorgos de meest voorkomende mannelijke voornaam in Griekenland te zijn. Als ik deze website mag geloven, heeft een steekproef aangetoond dat maar liefst 11% van de Griekse mannen genoemd werd naar Agios Georgios.

Ik kan de betrouwbaarheid van bovenvermelde bron niet garanderen. En ik heb geen zin om ze zelf allemaal te tellen. Maar op een dag als vandaag ben ik alleszins geneigd om ze zonder enige twijfel te geloven. Alleen al in mijn afdeling op het werk heb ik maar liefst vier Giorgossen mogen gelukwensen met hun naamdag. En dan nog een vijfde en een zesde tijdens een vergadering met andere afdelingen. En dan zijn er nog de verschillende Georgia’s en Georgina’s onder de dames.

Het blijft een opvallend fenomeen, het belang van de naamdagen in Griekenland. Ik heb ondertussen wel al begrepen dat de gemiddelde Griek meer belang hecht aan zijn naamdag dan aan zijn verjaardag. Ik herinner me nog hoe mijn baas vorig jaar op z’n naamdag voor de hele afdeling giros en souvlaki had besteld. Kennen de Grieken dan alle naamdagen uit het hoofd? Ja, zo ongeveer, kreeg ik als antwoord van de collega’s. Voor de meest gebruikte namen alvast. En wat dan met de – weinige –  Grieken die niet naar een of andere heilige met een eigen naamdag genoemd werden? Die mogen vieren op “Agion Panton”, de Grieks-Orthodoxe versie van Allerheiligen. In tegenstelling tot de katholieke Allerheiligen (in november) wordt Agion Panton gevierd in juni, op de eerste zondag na Pinksteren.

En zo sta ik een beetje voor een dilemma. Niet wat betreft mijn eigen naamdag, want die vier ik niet. Het zou maar een kunstmatig feest zijn. Ook mijn Griekse echtgenote hecht weinig waarde aan het traditionele belang van haar naamdag. De welgemeende felicitaties van haar familie en vrienden neemt ze uiteraard graag aan, maar tegelijk weet ze na 4 jaar wel al dat haar Belgische echtgenoot zich niet warm kan maken voor een heus naamdagsfeest, en dat vindt ze prima zo. Maar wat met Aris, ons nu elf maanden oude zoontje? Als die jongen opgroeit tussen tussen typisch Griekse kinderen die allen elk jaar opnieuw in de watten worden gelegd op hun naamdag, wie ben ik dan om mijn eigen zoontje dat te ontzeggen vanwege mijn persoonlijke afkeer tegen godsdienstige gebruiken en tradities?

Dus zal ik waarschijnlijk mijn eigen principes wel opzijschuiven en steevast 13 december in mijn jaarlijkse kalender aankruisen: de naamdag van Aris, de Griekse god van de oorlog.