Naar aanleiding van het nakende wereldkampioenschap voetbal organiseerde mijn bedrijf voor de eerste keer een intern voetbaltoernooi: de OPAP Football Cup. Werknemers mochten zich met ploegen van max. 5 collega’s inschrijven, met de vereiste dat een ervan een vrouwelijke collega moest zijn. Het format: 4 tegen 4-wedstrijden van elk tien minuten.

Tien minuutjes lijkt niet lang, maar wie af en toe minivoetbal speelt, weet hoe intensief dit kan zijn, en zelf ondervond ik al dat tien minuutjes 4 tegen 4-voetbal onder de Atheense zon een eeuwigheid kan duren als je er vanaf minuut één serieus invliegt. Ik was dus best wel benieuwd naar wat er op de mat gelegd ging worden, want ondanks het feit dat het aanbieden van  sportweddenschappen een groot bestanddeel van de activiteiten van OPAP vormt, leek het het bedrijf nu niet meteen over te lopen van sportieve, afgetrainde collega’s. Mijn mening berustte zich onder andere op het feit dat zowat 80% van de OPAP-werknemers tijdens de werkdag geregeld buiten te vinden is met een sigaret in de mond. Roken hoort bij de Griekse levensstijl, en OPAP is daar geen uitzondering op.  

Desondanks bleek het deelnemersveld snel gevuld: 16 ploegen van elk 5 collega’s. Zò snel dat ik zelf geen kans had om eens bij collega’s te polsen naar eventuele interesse. Jammer, want als kind speelde ik competitief, en ook daarna bleef voetballen steeds een prominente hobby. Ook hier in Athene speel ik nog wekelijks een wedstrijdje met Grieken en andere expats. En ik mag dan geen Lionel Messi heten, maar ik trap toch best degelijk tegen een bal, en ik had wel zin om dat aan m’n collega’s te tonen.

De eerste ronde, gepland voor woensdag, was een groepsfase: 4 groepen van 4 teams, met de nummers één en twee uit elke groep die zich kwalificeerden voor de knockout-fase, die op vrijdag zou plaatsvinden. Om alvast in de sfeer van het WK te komen, zou elk team een land vertegenwoordigen dat deelneemt aan het WK, en hun wedstrijden spelen in de uitrusting van het land dat ze vertegenwoordigden. Ik had me al neergelegd bij een rol als supporter voor team België, tot ik op maandag plots een mailtje kreeg van een collega van het digital team: Team Rusland – de collega’s van het customer team  – moesten uiteindelijk forfait geven, dus moest er in allerijl nog een team bij elkaar gezocht worden. Of ik dus voetbal speelde, en indien ja, of ik interesse had om mee te doen. Ik werd dus alsnog een gelegenheidsrus. En o ironie: een van onze tegenstanders in de groepsfase was, jawel, België.

De kwaliteit van onze ploeg – het nieuwe team Rusland – was verrassend goed. Mijn ploegmaats, collega’s van het digital team, bleken best goed uit de voeten te kunnen met een bal, en als gevolg walsten we in de groepsfase over de tegenstanders heen: in de eerste wedstrijd droogden we Frankrijk (de collega’s van het financial team, die weliswaar een speler moesten missen wanwege een financieel noodgeval) met 5-0 af, in de tweede wedstrijd ging Iran (het gaming halls operations team) met 4-0 voor de bijl. Reeds na twee groepswedstrijden geplaatst voor de kwartfinale, waardoor de derde en laatste groepswedstrijd tegen België (het retail operations team) een formaliteit was. Niettemin wonnen we ook dat duel, met 2-1, en met pijn in mijn Belgisch hart. Door het vlekkeloos parcours in de groepsfase werden we meteen gebombardeerd tot de favoriet voor de eindzege, en ik sloot zelf de groepsfase af als voorlopig topschutter van het toernooi. Lekker gevoel om je eigen naam, als enige buitenlandse naam dan nog, bovenaan te zien pronken in een lijst van 80 Griekse namen.

Boordevol vertrouwen dus naar de knockout-fase op vrijdag, maar daar volgde al snel de ontnuchtering: er in de kwartfinale tegen Duitsland  meteen uit op strafschoppen nadat we tijdens de wedstrijd een 1-0-voorsprong knullig hadden weggegeven. In de strafschoppenreeks trapte ik mijn eerste strafschop nog binnen, maar doordat de score nog steeds gelijk was nadat  iedereen een strafschop had genomen, kwam ik opnieuw aan de beurt en trapte ik m’n tweede – beslissende – strafschop tegen de paal. Toernooi afgelopen, en weg ook de kans om uiteindelijk topschutter van het toernooi te worden. Topsport kan wreed zijn.

Uiteindelijk was de uitschakeling snel verteerd, omdat het me uiteindelijk toch vooral om het plezier te doen was. Bij m’n Griekse ploegmaats leek de ontgoocheling wel groter, al kon iedereen zich optrekken aan het feit dat we ons toch getoond hadden aan de collega’s. Team Portugal (de collega’s van het development team) won uiteindelijk ietwat verrassend het toernooi, en de sfeer tussen de teams was gedurende het hele toernooi opperbest. Zoals de sfeer tussen de collega’s binnen het bedrijf dat eigenlijk altijd is. Wat is OPAP toch een zalig bedrijf om voor te werken.

Wat het echte topvoetbal in Griekenland betreft, loopt het seizoen ook ten einde: de Griekse competitie zit erop, met AEK als afgetekende kampioen. De eerste titel in 24 jaar voor de derde club uit Athene, die daarmee de 7 jaar durende hegemonie van Olympiakos doorbreekt. PAOK pakte uiteindelijk de tweede plaats, ondanks heel wat strafpunten vanwege problemen met supporters en zelfs een voorzitter die met een geweer het veld betrad. De twee traditionele grootmachten in het Griekse voetbal, Panathinaikos en Olympiakos, kenden om verschillende redenen een dramatisch seizoen, met als gevolg dat voor de eerste keer in 30 jaar geen van beide topclubs in de top 2 eindigde. Komende zaterdag volgt nog de bekerfinale, en ook die gaat tussen PAOK en AEK.

Daarna wordt het aftellen naar de start van het wereldkampioenschap op 14 juni. Griekenland is er ditmaal helaas niet bij, dus valt het af te wachten in welke mate het WK ook effectief zal leven hier bij de Grieken. Ik probeer mijn Griekse collega’s alvast te warm te krijgen om dan maar voor de Rode Duivels te supporteren. “Fisika re Nils!”, is doorgaans het antwoord: uiteraard zullen ze supporteren voor de Belgen. Een leugentje uit beleefdheid, of een welgemeende belofte? Ik zal het pas binnen een aantal weken weten. Maar de Belgische vlag zal alleszins alvast op één balkon in Metamorfosi wapperen.