Ik heb net een weekend achter de rug dat vanuit Grieks-traditioneel oogpunt moeilijk overtroffen kan worden: zaterdag een Grieks-orthodox huwelijk bijgewoond, en zondag nog eens Grieks-orthodoxe doop mogen meemaken. Best gezellig, maar o zo vermoeiend…

Zowel mijn vrouw en ik zijn nochtans nooit vies geweest van fuiven en feestjes. Integendeel, zelfs als mid-dertiger was ik nog wel wekelijks in het nachtleven te vinden. België, Spanje, Zwitserland… de woonplaats deed er nooit toe, het feestvieren gaf altijd en overal dezelfde universele kick. Maar sinds onze kleine hybride een jaar geleden op de wereld kwam, verkiezen we toch eerder om onze weekends rustiger door te brengen. Vooral voor mijn vrouw is het ouderschap bijzonder vermoeiend – ikzelf mag de natuur dankbaar zijn dat ik zonder borsten met melkklieren geboren werd en dus een ietwat geldig excuus heb om s nachts door te slapen. Maar mijn vrouw kent nog steeds zelden een rustige nacht, en kan dus elk moment van rust goed gebruiken.

Vandaar zagen we dan ook wel een beetje op tegen afgelopen weekend: voor zaterdagavond waren we uitgenodigd voor het huwelijk van een achterneef van m’n vrouw, en zondagmiddag werden we verwacht voor de doop van het zoontje van Afroditi, een van haar beste vriendinnen. Even dachten we nog af te zeggen voor het huwelijk. Het ging tenslotte maar om een achterneef. Ik weet zelf niet eens wie m’n achterneven zijn, laat staan dat ik naar hun huwelijken zou trekken. Als ik überhaupt al uitgenodigd zou worden. Maar goed, we zijn hier in Griekenland, en hier liggen de familieverplichtingen net iets serieuzer. Dus toch maar naar de kerk op zaterdag.

De kerk in kwestie, de Agios Georgios-kerk, lag in Korydallos, in het zuidwesten van Athene. Een twintigtal minuutjes rijden vanuit Metamorfosi. Toen we rond half 7 arriveerden, stond het kerkplein al bol van de uitgenodigden. Letterlijk hon-der-den vrienden en familieleden bevonden zich in en vooral rond de kerk. Du jamais vu voor een Belg. Sommige familieleden waren me bekend van eerdere huwelijken en familiefeestjes, maar de meeste gezichten vervielen in totale anonimiteit. Ik werd voorgesteld aan de neef van de neef van m’n schoonvader. Want welke Griek kent nu niet de neven van de neven van de schoonfamilie? Ooms, tantes, neven, achternichten,… allemaal kwamen ze met dezelfde spontane vriendelijkheid gedag zeggen. Er werd uiteindelijk meer aandacht besteed aan de meet & greets buiten de kerk dan aan het eigenlijke huwelijk dat tegelijk plaatsvond binnenin de kerk.

Om kwart na acht kwam het gelukkige koppel als kersvers echtpaar en onder het traditionele regen van rijstkorrels de kerk uit, en daarna ging het in een rechte lijn naar de plaats van het huwelijksfeest: Acharnai, aan de voet van Parnitha, een berg in het noorden van Athene. Acharnai telt voornamelijk tavernes en feestlocaties, en is vandaar een van de typische plaatsen in Athene waar huwelijksfeestjes en andere familieaangelegenheden georganiseerd worden. Toen mijn vrouw en ik in februari vorig jaar in het huwelijksbootje stapten, hadden ook wij een etentje in een van de restaurants in Acharnai georganiseerd. Wel enkel voor een intieme kring van naaste vrienden en familie, zo’n 20 personen in totaal. Dus zeker geen “big fat Greek wedding”.

De achterneef en z’n nieuwbakken bruid maakten er daarentegen wel een typisch Grieks megafeest met de nodige pracht en praal van: een poepsjieke feesttuin (Ktima Kavallari) met zicht op Athene was afgehuurd, met twintig tafels voor een 200-tal genodigden. Wijn en feestmaal in overvloed, en ook het vuurwerk ontbrak niet. Als het op vieringen aankomt, is er in Griekenland zelden iets van de crisis te merken. Kort na acht, net nadat de Griekse volksdansen losgebarsten waren op de dansvloer, namen mijn vrouw en ik echter alweer afscheid van het feestgedruis: onze hybride was z’n bedtijd allang gepasseerd, en ook wij konden wel wat slaap gebruiken.

De volgende dag dan: het doopfeest van het zoontje van Afroditi, boezemvriendin van mijn vrouw. Ik ken Afroditi intussen al een hele tijd als een lieve, aangename jongedame, zij het wel een pak traditioneler dan mijn vrouw. Al dan niet onder invloed van haar ouders, zoals je vaak ziet bij Atheners van onze leeftijd. Maar dat Afroditi en haar man hun zoontje lieten dopen, was dus niet echt een verrassing.

Ditmaal was de Agia Marina Ekalis-kerk in  het decor, en ook hier geen gebrek aan gegadigden. Ik moest het doopritueel wel grotendeels aan me voorbij laten gaan, omdat ons zoontje toen net een moeilijk moment had, en met geen stokken in de kerk te houden was. Ik bleef dus maar wijselijk met hem buiten spelen, terwijl mijn vrouw het hele gedoe binnen volgde. Allesbehalve jammer: ik had in december vorig jaar al eens een dergelijke orthodoxe doop mogen bijwonen, en die had me een bijzonder onaangenaam gevoel gegeven (zoals in dit blogbericht beschreven). Ik stond dus zeker niet te springen om het hele ritueel opnieuw mee te maken. M’n vrouw vertelde me na afloop dat het ditmaal best wel was meegevallen: de priester die het doopritueel uitvoerde, was blijkbaar verrassend vriendelijk en zachtaardig geweest, en had z’n best gedaan om het zoontje van Afroditi tijdens het hele ritueel op z’n gemak te stellen. In tegenstelling tot de meeste andere orthodoxe priesters, die tijdens een doopritueel het kind in kwestie doorgaans op een nogal hardvochtige en weinig empathische manier behandelen, als pluimvee dat routineus afgespoeld moet worden. Alsof de hele ervaring nog niet angstaanjagend genoeg is voor kinderen van een jaar oud. Blij te horen dat het dus ook menselijker kan.

Wat ik ondanks mijn afkeer voor de orthodoxie (en godsdienst in het algemeen) de Grieken ook wel moet nageven: wat zijn hun orthodoxe kerken van buitenaf toch een pak mooier van buitenaf dan pakweg onze katholieke kerken. Ik ben sinds mijn aankomst in Athene hier al heel wat plaatselijke kerken voorbijgelopen, maar het viel me eigenlijk pas nu op, spelend met mijn zoontje op het kerkpleintje. Best wel een leuke plaats om rond te hangen op een zondagnamiddag. Zolang ik de kerk zelf maar niet binnen moet.

Meteen na afloop van het ritueel was op het kerkpleintje nog gebak en limonade voorzien, terwijl alle genodigden met Afroditi, haar echtgenoot en haar pas gedoopt zoontje – die vanaf nu als Alexandros door het leven zal gaan – op de foto gevraagd werden. Daarna vond in Nea Filadelfia nog een feestmaal plaats voor de genodigden, waar opnieuw niets ontbrak. Crisis of niet: het organiseren van familiefeesten en andere vieringen is en blijft een prestigezaak voor de eergierige Grieken, en dus mag niemand iets tekort komen. Liever leven zonder geld dan zonder eer.