Aris, ons Grieks-Belgisch zoontje dat vorig jaar het levenslicht zag, vierde afgelopen week z’n allereerste verjaardag. Op 23 mei vorig jaar, 16:15 Griekse tijd, werd onze kleine Griekse Belg in het Aretaieio-ziekenhuis in Athene door dr. Vlachos op de wereld gezet. Via keizersnede, zoals ongeveer 80% van de kinderen geboren in Griekenland.

Hoewel hij amper een jaar oud is, lijkt zijn aanwezigheid al zo vanzelfsprekend. Alsof er nooit een leven zonder hem geweest is. Ook de bevalling zelf lijkt al een ver verleden. Terwijl het een allesbahelve makkelijke periode was. Mijn vrouw die een week in het openbare, allesbehalve luxueuze Aretaieio-ziekenhuis te bed lag (onze toenmalige Belgische verzekering dekte geen opnames in Griekse privé-ziekenhuizen), en ik die elke nacht bij haar in de kamer sliep, op een bankje dat duidelijk lak had aan ergonomie. In een tweepersoonskamer, want eenpersoonskamers in openbare ziekenhuizen zijn hier al even zeldzaam als een Griek die nooit vloekt. Dus werd de kamer gedeeld met een andere zwangere dame en bijbehorende echtgenoot, én de families die regelmatig kwamen binnenvallen, zoals het de Grieken betaamt. Dan de bevalling zelf, met keizersnede omdat het allemaal wat te lang duurde. En ten slotte een verplichte fakelaki aan de dokter, die 2000 euro in het zwart vroeg voor z’n diensten. Zoals gezegd in het zwart, dus ook niet terugbetaald door de verzekering. Een hele beproeving dus, maar eentje met een mooi eindresultaat dat het allemaal de moeite maakte: een gezond, nieuwbakken zoontje.

En wat is hij in amper één jaar al veranderd. Flink stappend, doorgaans met een lach, soms eens met een traan, steeds meer ontdekkend wat hij kan en wat hij mag. Desondanks waren mijn vrouw en ik niet van plan om überhaupt iets voor z’n eerste verjaardag te doen. Hij mag zich dan wel al in z’n eerste levensjaar flink ontwikkeld hebben, een feestje voor hem organiseren leek ons aanvankelijk toch verloren moeite. Een éénjarige geeft tenslotte geen moer om een feestje waar hij in de belangstelling staat, toch? Geef ‘m iets om in de mond te stoppen, en dan is z’n dag al geslaagd.

Uiteindelijk besloten we toch maar om iets te organiseren. Niet zozeer voor Aris zelf dus, maar eerder voor onze sociale kring, omdat het eigenlijk toch eens tijd werd. Sinds onze aankomst in Athene werden we zelf al verschillende keren door vrienden, (schoon)familie en collega’s uitgenodigd voor doop-, trouw- en verjaardagsfeestjes. En de Grieken kijken op geen inspanning meer of minder om het de genodigden naar hun zin te maken. Aan elk feestje dat we tot nu toe bijwoonden, ging ontegensprekelijk een enorme voorbereiding vooraf, ten koste van heel wat tijd en geld. En dat allemaal opdat jij als hun gast toch maar niks tekort komt. En wat hadden wij in ons anderhalve jaar Griekenland daar al tegenovergesteld? Noppes. Zelfs ons huwelijk vorig jaar was een toppunt van minimalisme: gewoon elkaar het ja-woord gegeven in het stadhuis van Metamorfosi, en daarop enkel met de naaste familie en een select groepje vrienden iets gaan eten in een restaurant. Geen groots trouwfeest voor de ruimere kennissenkring dus. We couldn’t be bothered. En dat hoort eigenlijk niet in een cultuur waar feestjes en vieringen tot een kunstvorm worden verheven.

En dus organiseerden we deze keer toch maar een feestje, in een “paidotopos”, een speelparadijs voor kinderen. Via het internet kwamen we terecht bij Gymboree, een internationale keten van speelparadijzen die zich ook in ontwikkelingsprogramma’s specialiseert. Blijkbaar met vestigingen tot in België. Ook in en rond Athene telt Gymboree een aantal locaties, en wij boekten de locatie in Nea Erithrea voor zondag 27 mei. Mijn vrouw nodigde alle vrienden en familieleden met jonge kinderen uit, ik deed hetzelfde onder mijn werkcollega’s. Ondanks de ietwat ongelukkige timing – het weekend van 27 mei is het Griekse pinksterweekend, waarbij vele gezinnen Athene voor een verlengd vakantieweekendje verlaten – kwam er een mooi aantal genodigden opdagen. Eten en taart waren geregeld via catering, en drank hadden we zelf voorzien. Een beetje verloren moeite, want de alcoholische dranken bleven nagenoeg onaangeroerd. De Grieken hebben heel wat ongezonde levensgewoonten – van roken tot overvloedig koffiegebruik – maar echte drinkers zijn het niet. De enige twee aanwezigen die zichzelf bij aanvang (omstreeks 18u) zonder aarzelen bier inschonken, waren ikzelf en Riet, een West-Vlaamse vriendin die met haar Italiaanse echtgenoot en twee kinderen in Agia Paraskevi woont. Niet toevallig de enige twee Belgen op het feestje dus. Duidelijker kan je niet met de impact van de eigen Belgische drankcultuur geconfronteerd worden.

Maar iedereen amuseerde zich, niet in het minst de kinderen uiteraard. De Gymboree-medewerkers wisten duidelijk hoe ze een bende jonge peuters moesten entertainen. En Aris genoot volop van de aandacht als feestvarken. Misschien hadden we zijn bewustzijn – of zijn honger naar aandacht – dan toch wat onderschat. Rond half 9 begonnen de ogen van de meeste kinderen al heel wat kleiner te worden, en dus werd er langzaam een einde gemaakt aan het feestje. Iedereen bedankte ons voor een fijne tijd. Sociale verplichting nagekomen dus. Weer een stap dichter bij integratie in Griekenland. En ook dat moet eigenlijk gevierd worden.

Deze slideshow vereist JavaScript.