Ik heb er met het gezinnetje nog eens een weekendje België op zitten. Vrijdagochtend vanuit Athene richting Brussel, om dan maandagavond alweer terug te vliegen. Gewoon snel even heen en weer omdat het alweer zes maanden geleden was dat m’n ouders hun Grieks-Belgische kleinzoon hadden gezien.

We hadden blijkbaar geen beter weekend kunnen kiezen. De zon was bijna de hele tijd van de partij, en de temperatuur schommelde steevast rond een aangename 25 graden. Een pak draaglijker dan de hete 35 graden die we nu al een paar weken in Athene moeten verdragen. En het is nog maar juni.

En hoewel ik me de verhuis naar Athene nog geen seconde beklaagd heb, moet het toch gezegd: wat missen we Gent eigenlijk wel. Zaterdag gingen we er een bezoekje brengen aan de vroegere vrienden, en belandden we uiteindelijk met de hele bende op een terrasje nabij de Korenmarkt, op vijf minuutjes van waar we jarenlang gewoond hebben voor onze verhuis naar Griekenland. Elk weerzien met de bruisende, gezellige sfeer van de Gentse binnenstad is ook steeds opnieuw een geruststelling voor m’n vrouw en mezelf: moest het leven in Griekenland alsnog onverhoopt tegenvallen en/of een vertrek uit Griekenland om een of andere reden aan de orde zijn, dan is een terugkeer naar Gent altijd een veilig, weinig tragisch alternatief.

Ook fijn om te zien hoe België zich langzamerhand lijkt op te maken voor het WK voetbal dat deze week van start gaat. Bij m’n ouders in Temse hing de Belgische driekleur al aan heel wat voorgevels te wapperen. Volgens m’n moeder ter ere van “local boy” Jan Vertonghen, recordinternational bij de nationale ploeg. Zelf maakte ik van de gelegenheid gebruik om de nodige Belgische spulletjes te kopen. Het ambitieuze plan is om de Duivelsgekte ook hier in Griekenland te importeren. Belgische truitjes voor mezelf, m’n eenjarig zoontje en mijn Griekse vrouw (dat laatste is waarschijnlijk weggesmeten geld, maar naief zijn mag soms wel eens), vlaggen voor op het balkon van onze flat in Metamorfosi én voor op m’n werk, tricolore hoesjes voor de zijspiegels van de auto (cliché, I know), en dan nog wat extra zwart-geel-rode pruiken voor de paar Griekse collega’s en/of vrienden die ik zover krijg om in de hele gekte mee te gaan. Meer dan waarschijnlijk tegen beter weten in. Anderzijds: bij afwezigheid van hun eigen nationale ploeg moeten de Grieken toch voor iemand kunnen supporteren, niet?