Ons Grieks-Belgisch gezinnetje mag hier in Griekenland alweer een binnenlandse vakantiebestemming afvinken: sinds zondag zijn we terug in Athene na een weekje zomeren in Kalamata, in het zuiden van de Peloponnesos.

Zoals altijd lag de keuze voor onze vakantiebestemming bij m’n echtgenote. Want wat is het nut van een Griekse partner als ze nog niet eens de Griekse reisdoelen mag kiezen, toch? Ditmaal viel haar oog dus op Kalamata, in de Peloponnesos. Bereikbaar vanuit Athene met de auto, geen ferry of vliegtuig nodig. Altijd een enorm voordeel voor wie reist met een peuter die sinds kort de onheilspellende leeftijd van twee jaar heeft bereikt, de leeftijd waarop kinderen elk openbaar transportmiddel zien als het ideale decor voor een welgemeende driftbui.

Voor wie het kan opbrengen om de trip zonder rustpauzes in één ruk af te leggen, is de autoreis van Athene naar Kalamata perfect doenbaar in tweeënhalf uur, hoewel zowat het hele Peloponnesische schiereiland doorkruist moet worden. Kalamata ligt net aan het einde van de Aftokinitodromos Moreas, zodat je de hele reis kan afleggen via de snelle en comfortabele tolwegen. Het is pas ten zuiden van Kalamata, voor wie nog wil doorrijden richting Laconische Golf, dat het traject over de mooie maar ongemakkelijke Peloponnesische landweggetjes begint te lopen, en er meteen nog een heel pak reistijd bijkomt. Maar voor wie Kalamata het einddoel is, stelt dit probleem zich niet. Het kan zelfs in twee uur, als je de snelheidslimiten op de tolwegen negeert. En waarom zou je je ook aan de snelheidslimiet houden, dat doen de Grieken zelf doorgaans evenmin. Met een peuter aan boord besloten we echter voor een tussenstop in Korinthië, dus deden we er wat langer over.

Op het door m’n vrouw geboekte hotel, het Grecohotel Filoxenia, viel weinig aan te merken. Gelegen aan het strand (jammer genoeg een kiezelstrand), met alle standaardvoorzieningen, zoals groot buitenzwembad én – niet onbelangrijk – een kinderzwembadje, animatie (hoewel wat aan de magere kant), een wellnessruimte, ochtend- en avondbuffet, en voor kinderen zelfs een gratis middagbuffet. Tot slot een sobere kamer met klein balkonnetje, waarvan het uitzicht helaas compleet verstoord werd door een joekel van een boom in de achtertuin van het hotel. Dat namen we er dan wel bij. Hoewel over het Grecohotel niks spectaculairs te melden valt, is het toch best een aanrader voor jonge gezinnetjes. Bovendien bestond het merendeel van de andere hotelgasten eveneens uit gezinnen met kinderen onder de 5 jaar, wat mooi meegenomen was. Hoofdzakelijk Grieken, al hoorden we ook wel wat Duits, Frans, Engels, en jawel, op onze laatste dag zowaar Vlaams.

Kalamata zelf leek volgens m’n bescheiden indruk een stad zoals Griekenland er wel meer kent.  Al moet ik bekennen dat we niet echt meer gezien hebben dan het centrum, en dat enkel tijdens een doordeweekse namiddag. Andere trotse ouders van grillige peuters zullen wel begrijpen waarom we het leeuwedeel van de vakantieweek doorbrachten aan het strand en het zwembad van het hotel. Maar Kalamata centrum, dus. De Aristomenous, de hoofdstraat van Kalamata, bleek het kloppende hart van het centrum: links en rechts geflankeerd door allerlei winkels en horecazaken, met een levendige drukte. Ten zuiden van de Aristomenous bevindt zich het Dimotiko Parko Sidirodromon, een park annex openluchtmuseum van de Griekse spoorwegen, waar het best wel gezellig wandelen is. In de bredere omgeving tref je dan vooral woonwijken, afgewisseld met hier en daar een winkel of een bar. Een stad met alle gewenste benodigdhedem, maar zoals vermeld, eentje zoals ik er nog wel al gezien heb in Griekenland. Met één uitzondering: het directe zicht op het imposante Taigetos-gebergte, dat de stad bijna volledig omringt. Nu zijn er nog heel wat Griekse steden die gekenmerkt worden door een berglandschap – zelfs Athene wordt omgeven door een aantal bergen. Maar een zicht op bergen dat zo indrukwekkend, abrupt en “in your face” is als dat van Kalamata (zowel van de stad als van het hotel), was toch wel ongezien voor mij.

Het zo nabijgelegen gebergte zorgde ook meteen voor het mooiste uitstapje van de hele week: een bezoekje aan Kastraki-Meteoro, een horecazaak op een bergflank met adembenemend uitzicht over Kalamata en de Golf van Messinia. En alsof het fantastische uitzicht nog niet genoeg was, bleek ook het decor van de zaak zelf uniek: de zaak werd uitgebaat in een autheuntiek middeleeuws kasteeltje, waar de charme van afdroop. Helaas begon het personeel pas om half acht ’s avonds te serveren – te laat voor ons – maar we mochten er wel van het decor en het uitzicht genieten. Wat we met volle teugen deden, getuige de vele foto’s.

Meer foto’s en video’s van onze trip naar Kalamata zijn te vinden op mijn Instagram-account.