Het nieuwe jaar is voor ons alweer begonnen met een Griekse vaudeville. Voor wie zich alvast afvraagt hoe een vaudeville überhaupt Grieks kan zijn: sommige situaties zijn gewoon zo absurd dat ze zich alleen hier in Griekenland kunnen voordoen. Zoals dus ook deze keer.

Het begon eigenlijk al in 2019, toen we onze jaarlijkse eindejaarstrip naar België planden. Heenvlucht Athene – Brussel werd geboekt voor 26 december, 08u30 ’s ochtends. Terugvlucht Brussel – Athene een weekje later, 2 januari om 11u40. Om van bij ons thuis in Metamorfosi naar de luchthaven te geraken, hadden we besloten om een plaats te boeken op de Long Term-parking van de luchthaven. Beschikbaarheid was geen probleem, zo gaf de website van de parking aan, en dus betaalden we meteen voor een plaatsje. Voor de gemoedsrust, zeg maar.

Kort voor 7 uur ’s ochtends op 26 december, na een vlot autoritje van een twintigtal minuten via de Attiki Odos, arriveerden we bij de luchthaven. Ruimschoots op tijd voor de vlucht, zoals vooraf uitgerekend. Gewoon even snel de wagen droppen op de parking, en klaar is kees, dachten wij. Niet dus. De problemen begonnen al bij de ingang van de parking: de slagboom bleek niet te werken. Na minutenlang wachten kwam dan toch iemand van het personeel het probleem oplossen. Dus toch maar hopen dat we plaatsje konden vinden op korte wandelafstand van de terminal, want anders zou het nog wel eens een zenuwachtig gedoe kunnen worden om de vlucht te halen. Ook dat bleek al meteen ijdele hoop, integendeel: ik cirkelde het hele parkeerterrein rond op zoek naar een vrije plaats. En een tweede keer. En een derde keer. Tevergeefs: zelfs na 20 minuten rondrijden was er geen enkele plaats te vinden. Niet alleen voor mij trouwens, ook voor verschillende andere bestuurders die wanhopig op zoek waren. De tijd tikte ondertussen verder, en het risico om onze vlucht te missen werd met de minuut groter. Ik besloot ten slotte de wagen op een van de vele vrije plaatsen voor mindervaliden te parkeren, om dan met vrouw en kind naar de check-in balie te snellen.

Zo’n dertig minuten later ploften we met een zucht van opluchting neer in onze stoeltjes in het vliegtuig: zonder veel overschot hadden we het alsnog gehaald. Tijdens de vlucht vertelde ik m’n vrouw dat ze bij onze aankomst in Belgie toch best even de parking kon bellen en te laten weten dat we de auto uit noodzaak bij de mindervaliden hadden moeten parkeren. Ik kon me niet voorstellen dat iemand er überhaupt een probleem van zou maken – wij konden er tenslotte ook niets aan doen dat ondanks onze reservatie en betaling vooraf geen plaatsje beschikbaar bleek – maar even verwittigen kon nooit kwaad. Eenmaal geland probeerde mijn vrouw verschillende keren het contactnummer te bellen, maar ze kwam geen enkele keer bij de bevoegde dienst terecht. Een mailtje sturen dan maar. Dat we een plaats hadden geboekt en betaald, dat er desondanks bij onze aankomst geen plaats beschikbaar bleek, dat we dan maar bij de mindervaliden hadden geparkeerd, en dat we hoopten dat dit geen probleem vormde.

Het antwoord op de mail kwam de volgende avond. In beleefde termen deelde de klantendienst mee dat dit eigenlijk de bevoegdheid van de politie was, en dat zij er zelf verder weinig mee te maken hadden. Met andere woorden, in het eventuele geval van een politiecontrole had de arm der wet het recht om ons een boete uit te schrijven. Ik was verrast dat de Griekse politie bevoegd bleek om controles op betaalparkings uit te voeren, en het leek me dan ook onwaarschijnlijk dat ze daadwerkelijk zouden komen controleren. Mijn echtgenote dacht er anders over: blijkbaar is het een gewoonte van de Griekse politie om extra streng te controleren tijdens de eindejaarsperiode, omdat wat exra politiebudget rond die tijd altijd welkom is. Dus de kans was wel degelijk reëel, om niet te zeggen waarschijnlijk, dat de politie bijgevolg boetes zou komen uitschrijven op de luchthavenparking, aldus mijn vrouw. Ze zocht ook alvast op wat de boete voor het parkeren op een mindervalideplaats precies inhield: € 200, plus het verlies van nummerplaten en rijbewijs voor een periode van twee maanden. Met andere woorden: naast een fikse geldboete ook een langdurig rijverbod. Over buitensporig gesproken.

Bij onze terugkomst in Athene de daaropvolgende week bleek wat wel vaker het geval is: dat mijn vrouw het bij het rechte eind had. We vonden onze auto terug zónder achterste nummerplaat, mét een briefje van de politie, die ons verzocht om de voorste nummerplaat (die ze er niet af hadden gekregen) en rijbewijzen zo snel mogelijk binnen te brengen. Meteen overviel me een acuut gevoel van onrechtvaardigheid. Dat ze er bij de Atheense luchthaven maar niet in slagen een efficient parkeerbeleid uit te voeren was me al langer bekend – het was namelijk niet de eerste keer dat het vinden van een beschikbare parkeerplaats er een aartsmoeilijke opdracht was, zelfs met voorafgaande reservering – maar hoe was het in godsnaam mogelijk dat wij daarvoor moesten opdraaien? Alsof de boete nog niet frustrerend genoeg was, bleek dan ook nog eens dat we nummerplaat en rijbewijzen niet zomaar in het dichtstbijzijnde politiebureau mochten binnenbrengen. Nee, dat mocht uiteraard alleen in het bureau van de verkeerspolitie van de luchthaven. Want Griekenland zou anders Griekenland niet zijn.

Gelukkig was mijn schoonvader bereid om ons de daaropvolgende maandag terug naar het politiekantoor van de luchthaven te rijden om daar de gevraagde documenten af te geven. Tegelijk legden we er ook een formeel bezwaar neer (een zogenaamde enstasi), waarin we schriftelijk de hele situatie uitlegden (vooraf geboekt en betaald, geen beschikbare plaats, enkel bij de mindervaliden), in de hoop op strafverlichting of, als het even kon, kwijtschelding. Een paar dagen later kwam het verdict van ons bezwaar terug: gebaseerd op onze uitleg werd het rijverbod van twee maanden teruggebracht naar vier weken, en er zou geen geldboete aan te pas komen. We hielden er een dubbel gevoel aan over. Vier weken zonder auto was zeker niet ideaal, maar praktisch wel overbrugbaar, en de vervallen boete van 200 euro scheelde ook een slok op een borrel. Desondanks bleef het gevoel van onrechtvaardigheid hangen. Want was, gezien de hele situatie, niet elke vorm van boete – zelf een rijverbod van “amper” 4 weken – een schandalig onrecht?

Na drie jaar Athene ben ik me ondertussen bekend met de logica en efficiëntie (of vooral het gebrek daaraan) van het Griekse systeem, en ik besefte net als mijn vrouw dat dit meer dan waarschijnlijk het beste resultaat was dat we in deze zaak konden boeken. Dus legden we ons maar bij het verdict neer. De daaropvolgende vier autoloze weken gingen gelukkig voorbij zonder veel moeilijkheden, en dat was vooral te danken aan Ilias, een werkcollega die niet ver van Metamorfosi woont, en zich bereid toonde om elke werkdag even om te rijden en me op te pikken op weg naar en van het werk. Want da’s gelukkig ook Grieks: vrienden, kennissen en collega’s helpen je hier met plezier waar en wanneer ze kunnen. Sinds vorige week dinsdag hebben we onze nummerplaten terug, en is alles opnieuw bij het oude. Al rest ons nog één opdracht: nogmaals contact met de parking opnemen, en de € 40 terugeisen die we hen voor de mythische, niet gevonden parkeerplaats betaald hadden. Ook al vangen we waarschijnlijk bot. Een terugbetaling lijkt gezien de situatie niet meer dan logica zelve, maar zoals eerder vermeld: hier in Griekenland is logica, net als parkeerplaatsen, soms bijzonder moeilijk te vinden.