Op 4 maart schreef ik dat het nieuwe coronavirus de media en het dagelijkse leven hier in Griekenland (nog) niet zo hard domineerde zoals dat in België het geval was. Maar wat kunnen de zaken toch bijzonder snel veranderen. Nog geen twee weken later, en COVID-19 heeft nu ook de volledige Griekse samenleving lamgelegd.

De teller staat in Griekenland ondertussen op 352 bevestigde besmettingen, waarvan vier met dodelijke afloop. In  de afgelopen dagen trof de regering al verschillende ingrijpende maatregelen, zoals het sluiten van alle scholen, horecazaken en winkels (en boetes voor degenen die zich er niet aan houden). Alle sportcompetities zijn ook hier voor onbepaalde tijd stilgelegd. Zelfs de orthodoxe kerk ging ondertussen akkoord om eucharistievieringen en dergelijke voorlopig in te korten (maar niet volledig af te blazen), al is het schrijnend om te zien hoe de kerk nog maar eens met fluwelen handschoentjes aangepakt wordt.

Supermarkten blijven wel open, maar met een beperking op het aantal klanten dat gelijktijdig binnen mag.  Gelukkig stuurde mijn zwangere echtgenote me de dag voor de afkondiging van de maatregelen nog snel op boodschappenmissie (zeg eigenlijk maar gerust hamstermissie), want wie nu zonder levensmiddelen zit, heeft dus de keuze tussen lang aanschuiven aan de ingang van de supermarkt (met het risico in de wachtrij een besmetting op te lopen), of online een bestelling proberen te plaatsen die weken op zich laat wachten. Mijn vrouw wilde vandaag alvast wat extra voedselwaren bestellen via de online-dienst van onze plaatselijke supermarkt: alleen al het plaatsen van de bestelling duurde zonder overdrijven drie uur, omdat de website steeds weer bleef crashen vanwege het enorm aantal klanten die hetzelfde probeerden te doen. Toen de bestelling eindelijk gelukt was, kregen we de geschatte leveringsdatum: niet voor 4 april. Dat betekent dus meer dan twee weken wachten op je boodschappen. Je zal vorige week maar geen tijd gehad hebben om inkopen te doen.

Dat we een mogelijke coronabesmetting in een kapotbezuinigd land als Griekenland willen vermijden – en dat de Griekse regering daardoor nu zelfs een volledige lockdown overweegt –  spreekt uiteraard voor zich. De kwaliteit van de zorgsector ligt vanwege de opgelegde besparingen al jaren op een bedroevend peil, dus kan men zich wel voorstellen welk nefast effect een virale epidemie hier in de Helleense Republiek betekent. Zelfs nu, met “amper” 352 besmettingen, heerst de chaos. Niemand lijkt echt te weten waar hij of zij heen moet bij vermoedens van een besmetting. Naar verluidt moet bij dergelijke vrees contact opgenomen worden met het EODY, de officiële instantie voor volksgezondheid, maar vanuit verschillende kanten kreeg ik reeds te horen dat daar niemand de telefoon opneemt. Je kan je ook laten testen bij een van de privéziekenhuizen, maar die vragen voor een dergelijke test tot wel € 300, volgens getuigenissen. Schandalig, gewetenloos, maar vooral: simpelweg te duur voor de vele arme Grieken. Probeer zo maar eens een uitbraak te vermijden.

Ondertussen komt het COVID-19 ook bijzonder dicht bij mij in de buurt. Gisteren kwam het bericht dat een collega vanop het werk positief had getest op het virus. Gevolg: het hele gebouw – alle zeven (!) verdiepingen – gedesinfecteerd op bevel van de autoriteiten, en niemand die het gebouw de komende twee weken mag betreden. Dat betekent dus nog  minstens twee weken extra van thuis werken, en toch maar hopen dat ik, ondanks het feit dat ik sowieso al een week lang van thuis uit werk, zelf niet alsnog symtpomen begin te vertonen. Hetzelfde geldt uiteraard voor vrouw en kind. Maar zelfs als we symptoomvrij blijven en effectief aan een besmetting ontsnapt zijn, blijft het coronavirus ons nog wel even als een zwaard van Damocles boven het hoofd hangen: mijn vrouw bevalt namelijk in juni. Nog wel een tijdje verwijderd, maar wie weet hoe de hele situatie tegen dan evolueert. En geloof me: niemand wil graag bevallen in Griekenland tijdens een periode van algehele epidemie.