Ik wil nog snel van de gelegenheid gebruik maken om iedereen een goeie overgang en een gelukkig 2021 te wensen. 2020 wuif ik hier in Griekenland uit met gemengde gevoelens.

Algemeen gezien was 2020 ook in Griekenland een k*tjaar, met de complimenten van COVID-19. Ook al hadden we heel wat minder coronabesmettingen en -sterfgevallen dan in België of Nederland. Volgens de officiële cijfers staat het totale aantal bemsettingen iets onder de 140.000, terwijl het land nog geen 5.000 coronadoden telt. Vergeleken met de bijna 20.000 doden in België (ondanks een vergelijkbaar inwonersaantal) zijn de Griekse cijfers dus heel wat minder dramatisch. Maar dat neemt niet weg dat de lockdowns, die in grote mate overeenkomen met de lockdowns in België, er bij de Griekse bevolking diep ingehakt hebben.

Niet alleen weegt het isolement van de lockdowns op de bijzonder sociale Grieken. De pandemie heeft ook een niet te onderschatten impact op de inkomsten uit toerisme en andere takken van de Griekse economie. Wat de precieze econimische gevolgen zullen zijn voor het nu al financieel geteisterde Griekenland, zal waarschijnlijk pas volgend jaar duidelijk worden, maar iedereen houdt het hart vast. Intussen zijn ook hier de eerste vaccinaties toegediend, dus laat ons hopen dat dit het licht aan het einde van de tunnel is.

Maar ondanks alle coronamiserie zal 2020 voor mijn vrouw en mezelf toch altijd vooral het jaar zijn waarin Danai, ons tweede kindje, werd geboren. Gezond en wel, op natuurlijke wijze en via thuisbevalling dan nog. Bijna ongezien in Griekenland. En met de geboorte van Danai kwamen de lockdowns ons eigenlijk nog goed uit. Met een pasgheborene zit je sowieso grotendeels aan je eigen huis vastgeketend, en dankzij het verplichte thuiswerken was ik nu veel meer verplaatsingen in staat om m’n vrouw bij te staan wanneer nodig.

Voor ons 3,5 jaar oude zoontje Aris waren de lockdowns minder fijn, maar niettemin ging hij er bijzonder goed mee om. Gelukkig zit hij net in de Duplo-fase, waardoor hij uren alleen met z’n blokken kan doorbrengen. Helaas kijkt hij dezer dagen heel wat meer (kinder)televisie dan aangeraden, maar ik denk dat geen enkele ouder daar momenteel aan ontsnapt. En de Nederlandstalige tekenfilms hebben er tenminste voor gezorgd dat zijn Nederlands op hetzelfde niveau als zijn Grieks staat. Elk nadeel heeft blijkbaar echt zijn voordeel.

Desalniettemin hoop ik net als iedereen op een “normaler” 2021. Op de mogelijkheid om eindelijk terug naar Belgie te reizen, en Danai voor de eerste keer aan mijn familie voor te stellen. Op een normale zomer, met opnieuw tripjes naar de eilanden. Heel wat om naar uit te kijken. Op overvolle voetbalstadions en sportevenementen. Dus kop op iedereen, 2021 kan alleen maar beter gaan!