Griekenland en Vlaamse flauwe humor. Twee dingen die mijn leven grotendeels bepalen. Maar dat de twee niet altijd even goed samengaan, heb ik de afgelopen dagen nog eens mogen merken.

Vorige week mocht ik hier in Athene op medische controle. Een fijnigheidje van de collectieve zorgverzekering van mijn werkgever – in de handen van MetLife, die voor alle werknemers gratis een jaarlijkse check-up voorziet. Maandagochtend begaf ik me dus naar het Evrokliniki-ziekenhuis nabij Ambelokipi, niet ver van het Atheense centrum. Naast onderdelen zoals een echografie van het hart en een uitgebreide oogtest, bevatte de check-up ook een onderzoek door een patholoog (of pathologe, in dit geval).

Op een gegeven moment vraagt de pathologe me: “Hoe zit het met uw familiegeschiedenis? Enige fysieke aandoeningen?” Ik antwoord: “Nee, niet dat ik weet”, en ik voeg er nog grappend aan toe: “Mentale aandoeningen is een ander verhaal”. Obligatoire binnenkopper die qua hilariteit altijd scoort in het vaderland. Maar hier zijn we in Griekenland, en de pathologe reageert niet. Ik ga er maar van uit dat ze het niet gehoord heeft. Een taalprobleem. Of misschien in gedachten al bij de volgende patient, wie weet. Whatever, her loss. Ik werk het onderzoek af en neem afscheid van de dame. Ik vraag nog snel aan de receptie wanneer ik alle resultaten mag verwachten: binnen een paar dagen, via mail.

Afgelopen dinsdag komen de schriftelijke resultaten zoals beloofd toe in m’n mailbox. Ik check het PDF-bestand, en wat staat er doodserieus in mijn officiële (officiële!) klinische evaluatie:

“Heeft een familiegeschiedenis van mentale aandoeningen“.

Nou, welbedankt, mevrouw de pathologe zonder gevoel voor humor die blijkbaar alles serieus neemt, om dat voor de rest van mijn leven in mijn medisch dossier te zetten. De Griekse medische sector hoeft van mij alvast geen hilarische billenkletsers meer te verwachten.