Sinds gisteravond zijn we terug van een weekje België bij familie en vrienden. De dagen brachten we vooral door in Temse bij mijn ouders, maar nieuwjaar werd gevierd  bij de vrienden in Gent. Blij weerzien dus met vrienden en familie, maar ook met een aantal Belgische gewoontes die er na een klein jaar Griekenland al verrassend snel waren uitgeslopen.

WC-papier mocht bijvoorbeeld weer gewoon in het toilet. In Griekenland algemeen verboden, zowel in privé- als openbare toiletten.  Net als in vele andere Zuid-Europese landen trouwens. De twijfelachtige kwaliteit van afvoerbuizen en het logische gevaar op verstopping, heb ik me steeds laten vertellen. En dus moeten gebruikte velletjes WC-papier het vuilbakje in. Het legen en kuisen van de WC-vuilbakjes is bijgevolg geen benijdenswaardige taak in Griekse huishoudens. Maar men went er blijkbaar snel aan, want de eerste dagen in België was er de instinctieve reflex om de velletjes in de vuilbak te gooien. En ook daarna lukte het amper om zonder schuldgevoel papier het toilet in te kieperen.

Al even opvallend, maar minder onschuldig: het verdwenen besef dat flitspalen in België ook effectief werken. In tegenstelling tot Athene dus. Ook hier aan flitspalen geen gebrek, maar de eerste die ook daadwerkelijk flitst, moet ik na een jaar in de Griekse hoofdstad nog steeds tegenkomen. Met als gevolg dat je de snelheidslimiet steeds meer, makkelijker en en met steeds minder vrees overschrijdt. En dat je die mentaliteit na een jaar ook gewoon meeneemt naar België. Dat ik er zonder boetes vanaf ben gekomen, is een klein wonder. Ofwel werkt de Belgische justitie tijdens de feestdagen net iets trager, en mag ik me in de komende week alsnog aan een naar nieuwjaarscadeau verwachten.

Het goeie weer in Griekenland had ik blijkbaar ook al als vanzelfsprekend aangenomen. Weg was het besef dat in België het weer je hele dagplanning in de war kan sturen. Twee van de zes dagen hebben we uit noodzaak en onverwacht volledig binnenshuis moeten doorbrengen, omdat het weer simpelweg te slecht was om ook maar een stap buiten te zetten. Ons gepland bezoekje aan de Gentse kerstmarkt op nieuwjaarsdag hebben we ook stevig moeten inkorten omdat de plotse regen een gezellige lange wandeling onmogelijk maakte. Ik schrijf dit een dag na onze terugkeer naar Griekenland. Een dag waarop de temperatuur hier in Athene steevast rond de 16 graden schommelde, en de – in België nog onmisbare –  winterjas opnieuw ingeruild mocht worden voor de Rayban-zonnebril. Een contrast dat kan tellen.

Ook de voorspelling die ik in mijn vorig bericht maakte, is uitgekomen: niemand die in België omkeek naar de baby. Op donderdag brachten we zowat de hele namiddag door in het Waasland Shopping Center, op zoek naar nieuwjaarscadeautjes. De baby was er uiteraard bij. Niet één onbekende gaf ‘m ook maar een blik die naam waardig. Het was pas op het vliegtuig terug naar Athene, eindelijk terug omringd door Grieken, dat hij plots weer een succes werd en de aandacht en interesse van alle aanwezigen trok. Hij liet zich de aandacht trouwens welgevallen. Van een Vanbellingen kon ook niet anders verwacht worden.