Ik besef nu pas dat het meer dan dan twee maanden geleden is sinds mijn laatste bericht. Deze pauze had een goeie reden: mijn aandacht ging de afgelopen weken volledg uit naar de laatste weken van de zwangerschap van mijn vrouw, en de geboorte van ons Grieks-Belgisch dochtertje.

Want het was geen gewone geboorte, al zeker niet naar Griekse normen. Om te beginnen wilde mijn echtgenote absoluut proberen om op natuurlijke wijze te bevallen. Dat mag voor Belgen en Nederlanders normaal lijken, maar dat is het zeker niet hier in Griekenland, waar – zo heb ik me laten vertellen – zo’n tachtig procent van alle bevallingen via keizersnede gebeurt. Inclusief de geboorte van ons zoontje drie jaar geleden. Ook toen wilde m’n vrouw eigenlijk op natuurlijke wijze bevallen, maar de toenmalige gynaecoloog pushte haar desondanks naar een keizersnede omdat het allemaal wat te lang begon te duren. En voor wie dit soort gedrag een gynaecoloog onwaardig vindt: ook dat is helaas de normale gang van zaken in Griekenland.

Mijn vrouw had me al haarfijn uitgelegd hoe het er hier doorgaans aan toe gaat: voor elke bevalling trekt de gemiddelde gynaecoloog een bepaalde tijdsduur uit. Een bepaald uur waartegen de bevalling er op moet zitten. Dus de weinige zwangere vrouwen die natuurlijk willen bevallen – want het merendeel van de vrouwen kiest al uit eigen wil voor keizersnede, als gevolg van de jarenlange desinformatie (om het geen brainwashing te noemen) vanuit de Griekse medische wereld – moeten dus hopen dat de baby er is binnen die tijd, want anders wordt het toch een keizersnede. Vrouwen die tegenstribbelen, worden daarbij niet zelden emotioneel gechanteerd door de gynaecoloog, die hen doodleuk allerlei horroscenario’s voorhoudt over wat er allemaal kan mislopen als de vrouw aan haar wens tot natuurlijke bevalling vasthoudt. Of die met een nepreden aangeeft dat een natuurlijke bevalling simpelweg niet mogelijk is. Want als een dokter pakweg zegt dat de baby in een ongunstige houding ligt waardoor natuurlijke bevalling voor jou en/of je kind te gevaarlijk of onmogelijk is, dan kan je daar als bevallende vrouw natuurlijk geen second opinion voor aanvragen.

Zo liep het dus ook bij de bevalling van ons eerste zoontje, toen de gynaecoloog mijn echtgenote vertelde dat de baby te groot was om een vlekkeloze natuurlijke bevalling te garanderen, en mijn vrouw eigenlijke geen andere keuze dan een keizersnede liet. Het hele proces van die bevalling is een emotioneel litteken dat mijn vrouw tot op de dag van vandaag nog steeds met zich meedraagt. Niet alleen het veel te snelle besluit van de dokter om tot keizersnede over te gaan ligt haar nog zwaar op de maag. Ook de operatie zelf maakt haar nog steeds razend. Niet alleen was ze niet goed verdoofd waardoor ze het mes in haar lichaam voelde gaan, er bleek in diezelfde operatiekamer, tijdens de bevalling van ons zoontje, ook nog eens een verjaardagsfeestje van een of ander lid van de medische staf aan de gang. Een magisch moment was de bevalling dus zeker niet. Bovendien duurde het ook nog eens verschillende uren vooraleer mijn vrouw ons zoontje voor de eerste keer kon zien en in haar armen houden.

Dit hele trauma van de bevalling wilde ze deze keer absoluut vermijden, en dus stond mijn vrouw erop om tot het uiterste te gaan voor een natuurlijke bevalling. Ze ging nog verder in haar wensen: ze wilde het liefst thuis bevallen. Ik hoef niet te vertellen dat een thuisbevalling hier in Athene een zeldzaamheid is, maar wanneer mijn vrouw ergens haar zinnen op gezet heeft, dan gaat ze er voor. Via via kreeg ze de naam van een gynaecoloog die ervoor gekend was om zijn patiënten zoveel mogelijk bij te staan in hun wens om natuurlijk te bevallen: dokter Stamatis Stournaras. Deze gynaecoloog werkte op zijn beurt dan weer samen met twee vroedvrouwen, Ioanna en Maria, die geregeld thuisbevallingen uitvoeren. Een tweetal maanden voor de uitgerekende bevallingsdatum maakte mijn vrouw een afspraak met de vroedvrouwen om alles eens af te tasten. Persoonlijk vond ik de dames net iets te familiair, maar dat zal dan wel Grieks zijn, want mijn vrouw voelde zich meteen volledig op haar gemak en in veilige handen. In de daaropvolgende gesprekken met de vroedvrouwen en de gynaecoloog werd een geboorteplan opgesteld: het doel was om thuis in Metamorfosi te bevallen in bijzijn van Ioanna en Maria, met de dr. Stournaras op standby. Van zodra er nog maar een minieme kans complicaties zou ontstaan, zou mijn vrouw uiteraard meteen naar het ziekenhuis in Nea Ionia gebracht worden, een vijftiental minuutjes verwijderd van onze flat, zodat ze alsnog probleemloos in een ziekenhuis kon bevallen, in de deskundige handen van de gynaecoloog.

Op maandag 22 juni, toen de weeën intenser werden, kwamen de vroedvrouwen met alle gerief bij ons. Ze brachten de nacht door op onze zetel op het balkon, en stonden de hele tijd mijn vrouw bij. Laat op de avond kwam zelfs nog een accupuncturiste langs, om de weeëen sneller te laten verlopen. Het werd duidelijk dat 23 juni de geboortedatum van ons dochtertje zou worden, dus bracht ik ons zoontje Aris op dinsdagochtend naar m’n schoonouders. Een bevalling mag dan wel een onvergetelijk mooi moment zijn voor de ouders, voor een driejarig broertje lijkten dergelijke taferelen toch nog net iets te angstaanjagend. Toen ik terug thuis arriveerde, leek het of ik maar net op tijd was voor de geboorte van m’n dochter: “She’s giving birth in a few minutes”, vertrouwde Ioanna me toe. Uiteindelijk zou het nog een dikke twee uur en heel wat pijnijke weeën duren, maar om 14:40 zag onze dochter, Danai Vanbellingen, het levenslicht. Via natuurlijke wijze. Vanop onze eigen IKEA-zetel. En ik mocht het allemaal meemaken. De gynaecoloog op standby was op geen enkel moment nodig geweest, Ioanna en Maria hadden de hele bevalling met deskundigheid, maar vooral met menselijkheid tot een goed einde gebracht.Doorheen de hele bevalling stelden ze ons gerust, en gaven ze mijn vrouw de nodige aanmoediging en affectie, iets wat ze tijdens haar eerste bevalling zo had gemist. Ik kon beide vrouwen niet dankbaar genoeg zijn.

Ondertussen is Danai twee weken oud, en gaat alles goed, ook met mijn vrouw. Nu volgt nog het hele administratieve proces, dat even pijnlijk kan worden als de eigenlijke bevalling. De geboorteaangifte in het gemeentehuis van Metamorfosi verliep gelukkig vlotter dan verwacht, want een thuisbevalling is hier zó zeldzaam dat de Griekse ambtenaren vaak niet eens weten hoe ze dergelijke geboorte moeten registreren, zo hadden de vroedvrouwen me laten weten. Goed, geboorteakte en AMKA-nummer (sociale zekerheidsnummer) van Danai hebben we dan toch alvast. Helaas was dit nog maar stap één van een lang bureaucratisch proces. Nu volgt nog de aangifte van de voornaam in Athene (want omdat in Griekenland de voornaam doorgaans pas bij de doop gegeven wordt, is dit een aparte stap in het proces), de ontvangst van een nieuwe geboorteakte (mét voornaam), de aanvraag van een Grieks paspoort in het politiekantoor van Metamorfosi, het verkrijgen van een beëdigde Nederlandse vertaling van de geboorteakte, de aanvraag van een Belgische identiteitskaart bij de ambassade (niet mogelijk zonder de beëdigde vertaling), en het regelen van de ziekteverzekering. We zijn dus nog wel even zoet. Maar ondertussen mogen we alvast volop genieten van de jongste aanwinst in ons Grieks-Belgisch gezinnetje, en dat maakt alle administratieve uitdagingen niet meer dan een bijzaak.