“Een ongeluk komt nooit alleen”. Een uitspraak die ik steeds nergens op slaan vond. En mensen die ze gebruikten, associeerde ik doorgaans met overdreven gevoel voor (melo)drama. Maar sinds een aantal recente “eindejaarsongelukjes” begin ik zowaar te denken of er misschien toch iets van aan is. Ofwel word ik gewoon zelf zachtjesaan een drama queen.

Het gebroken been van m’n zoontje een aantal weken geleden was op zich al dramatisch genoeg. Minstens vier weken in het gips was de prognose, zes weken bleek uiteindelijk de realiteit. Waardoor onze eindejaarstrip naar België ook meteen in het water viel. Reizen met gebroken been mag op zich wel, maar of het een leuke ervaring is, da’s een ander paar mouwen. We wilden ons zoontje de martelgang besparen, en besloten de trip op een later tijdstip te maken. Jammer, maar helaas.

De lijdensweg van ons zoontje stopte echter niet bij het gebroken been. En tweetal weken geleden, tijdens een van onze wandelingen hier in Metamorfosi (een van de weinige activiteiten die je kan doen met een kind met gegipst been), viel de kleine ook nog eens pardoes uit zijn koets bij het verlaten van een koffiezaak. Recht op het gezicht, met nog maar eens pijnlijke gevolgen: bont-en-blauwe kin, gekloven lip, en overal bloed. En uiteraard een hartverscheurende huilbui. De schade viel deze keer gelukkig mee – niks gebroken of zwaar beschadigd – maar voor een kind van anderhalf jaar is zoveel onheil toch wel licht traumatisch. En voor de ouders evenzeer. Je anderhalf jaar oude dreumes zien met een volledig gegipst linkerbeen, een blauwe kin en een dikke bloedende lip, dat doet wel wel wat met een vader. En het laat je ook meteen twijfelen aan je kwaliteiten als ouder. De reactie van de kinderarts was gelukkig een mentale opsteker in al haar eenvoud: “Kinderen vallen nu eenmaal, niks aan te doen”. Zolang hij niet plots begon over te geven of zich vreemd zou gaan gedragen, moesten we ons geen zorgen maken.

En tot slot nog deel 3 van dit Grieks eindejaarsdrama: portefeuille kwijtgeraakt tijdens een bezoekje op een zaterdag aan de plaatselijke supermarkt. Weg rijbewijs, weg Griekse verblijfsvergunning, weg Belgische identiteitskaarten van mezelf en m’n zoontje, weg Griekse én Belgische bankkaarten (inclusief die van mijn vrouw)… Het verlies van de net afgehaalde 80 euro waren nog het minste van de zorgen: krijg nog maar eens alle genoemde documenten terug. Stap één was meteen alle bankkaarten blokkeren. Voor m’n Griekse kaart ging dit simpelweg via netbanking, voor mijn Belgische kaart volstond een belletje naar cardstop. Stap twee was zo snel mogelijk – de maandag daarop dus – een nieuwe kaart aanvragen bij mijn Griekse bank. Tot dan heette het overleven op de 5 euro die we nog ergens in een broekzak hadden gevonden.

Die vroege maandagochtend dus meteen naar Piraeus Bank, met het verzoek voor een nieuwe kaart. De tweede in amper twee weken tijd, want mijn allereerste Griekse kaart had het kort voordien laten afweten. Het verkrijgen van een nieuwe kaart was toen trouwens niet simpel: ik moest eerst een elektriciteitsfactuur, een telefoonfactuur, een recent loonbriefje én een bewijs van belastingbetaling (een ekatharistiko eforias) voorleggen vooraleer ik een nieuwe kaart kon krijgen. “Griekse regels”, was de enige uitleg die ik kreeg op mijn vraag “waarom in godsnaam”. Op zich dus nog een geluk bij een ongeluk dat mijn tweede verzoek voor een nieuwe kaart al zo kort na dat eerste verzoek kwam: ik bleef bespaard van de bureaucratische eisen waaraan ik amper twee weken voordien nog had moeten voldoen, gezien alles nog recent en up-to-date was.

Stap drie was het verlies aangeven bij de plaatselijke politie in Metamorfosi. Daarvoor nam ik mijn vrouw mee, want om in het Grieks al een volledige politieverklaring af te leggen ben ik nog steeds wat te groen. Voelde ik me aanvankelijk nog een beetje schuldig om de lokale politie lastig te moeten vallen vanwege het stomweg kwijtspelen van m’n portefeuille, dan verdween dat schuldgevoel al snel nadat we in het politiekantoor arriveerden: de twee administratieve agenten van dienst zaten er doodleuk televisie te kijken. The Nutty Professor, met Eddie Murphy. Wat blijkt Metamorfosi een probleemloze gemeente te zijn, als het verlies van mijn portefeuille het ergste is wat dezer dagen te behandelen valt! Goed, stap vier was de kopie van de officiële verklaring een paar dagen erna gaan ophalen – opnieuw bij de politie. Dit kon ik wel alleen, ik ben tenslotte ook niet geheel achterlijk. Geen TV dit keer, en een degelijke kennis van het Engels bij de agenten. Meevallertje dus.

En nu komen nog stappen vijf, zes en ik-weet-niet-hoeveel. Met de officiële politieverklaring zou ik in staat moeten zijn een nieuwe kopie van mijn verblijfsvergunning aan te vragen. Voor aanvraag van de identiteitskaarten van mezelf en m’n zoontje kan ik dan weer terecht op de Belgische ambassade in Athene, no sweat. Het enige echte probleem vormt het verloren rijbewijs, aangezien de Belgische ambassade hierbij niet kan helpen. Tijdens een infosessie van een dik jaar geleden op de Belgische ambassade in Athene had de Belgische consul mezelf en de andere Belgen nog aangeraden om onze Belgische rijbewijzen te laten omzetten naar Griekse rijbewijzen – dit kan in Griekse rijscholen – want bij verlies van een Belgisch rijbewijs is een bezoek aan België onvermijdelijk om aan een nieuwe kopie te geraken. Ondanks mijn plechtig voornemen toen om er werk van te maken, kwam de omzetting naar een Grieks rijbewijs er nooit van. En een dik jaar later is karma mijn deel. De wet van Murphy laat niet met zich sollen.

Maar goed, nieuw jaar, nieuwe start. Aan de lijdensweg van zes weken gips komt precies vandaag een eind voor m’n zoontje: vanavond mag het gips eraf. Een laatste bezoek aan de orthopedist in Zografou, en dan kan de kleine weer naar hartelust rondhollen. Het rijbewijs haal ik dan weer snel genoeg op tijdens ons uitgestelde trip naar België. Dus als we dan toch in cliché-uitspraken vervallen, laat ik dan maar opteren voor een gouwe ouwe: “Na regen komt zonneschijn”. Zeker in Griekenland.