In april vorig jaar, toen de eerste coronagolf volop woedde in België en andere landen, kreeg Griekenland enorm veel lof toegeworpen omdat het als een van de weinige Europese landen de pandemie succesvol onder controle leek te houden. Wie mijn berichten van toen heeft gelezen, weet dat ik daar aanvankelijk sceptisch op reageerde, en dat ik alsnog een explosie van besmettingen voorspelde. Gebaseerd op mijn persoonlijke ervaringen hier in noord-Athene, waar ik toch een niet te onderschatten aantal buurtbewonsers consequent de voeten zag vegen aan de opgelegde coronamaatregelen, die bovendien zelden tot nooit gecontroleerd werden. Een paar weken later gaf ik blij toe dat ik ernaast zat met mijn voorspelling. Het aantal vastgestelde besmettingen in Griekenland bleef consequent laag, ondanks mijn dagelijkse observaties van buurtbewoners die het nog steeds niet nauw namen met de maatregelen.

Helaas kreeg ik alsnog gelijk. Weliswaar veel later dan verwacht, maar tegen november was de situatie dan toch zodanig uit de hand gelopen dat de regering Mitsotakis een nieuwe lockdown oplegde. Een lockdown die officieel eigenlijk tot nu geduurd heeft, maar in realiteit al maanden voornamelijk pro forma lijkt te zijn. Want al maandenlang lijkt amper iemand zich hier wat aan te trekken van de strengere maatregelen die door de regering Mitsotakis opgelegd werden. Pleintjes lopen al maandenlang vol met buurtbewoners, waarvan de meesten zonder mondmaskers. Speeltuinen waren officieel een hele tijd gesloten, maar heel wat ouders lieten hun kinderen er desondanks doodleuk samentroepen. De wekelijkse straatmarkten bleven doorgaan, waarbij het overgrote deel van de marktkramers het evenmin nodig achtte een mondmakser te dragen. Het is dan ook geen verrassing dat het aantal besmettingen ondanks de aanhoudende lockdown amper omlaag is gekomen: nog steeds schommelt het aantal besmettingen tussen de 1500 en 3000 per dag.

Desondanks acht premier Mitsotakis de tijd voor versoepelingen gekomen. Sinds deze week mogen horecazaken voor het eerst sinds november opnieuw klanten bedienen – weliswaar enkel op de terrassen, met voldoende afstand tussen de tafels en zonder muziek – en is de avondklok verschoven van 21:00 naar 23:00. Bovendien mag ook de toeristische sector binnen een kleine twee weken – op 15 mei – opnieuw open. Gezien de cruciale rol die het het toerisme speelt in de Griekse economie valt die laatste beslissing wel te begrijpen. Maar of het een verstandige beslissing is in een periode dat de – notoir gebrekkige – Griekse ziekenhuizen nog steeds kreunen onder het aantal covid-opnames, zal nog moeten blijken.

Gelukkig valt er ook positef coronanieuws te melden: de vacinatieteller gaat de goeie kant op, met ongeveer een miljoen volledig gevaccineerde Grieken, en nog eens meer dan twee miljoenen inwoners die alvast een eerste dosis kregen. Mijn Griekse schoonvader werd een aantal weken geleden reeds gevaccineerd met Pfizer, en sinds gisteren heeft ook mijn echtgenote haar eerste dosis toegediend gekregen. AstraZenica weliswaar, want die blijft ook hier vaak liggen. Waardoor mijn vrouw ondanks haar relatief jeugdige leeftijd (nu ja, 36) vorige week reeds uitgenodigd werd om een afspraak voor de eerste dosis vast te leggen. En mijn vrouw zou mijn vrouw niet zijn als ze zich wat zou aantrekken van potentiele tromboses en andere horrorverhalen die op het internet de ronde doen. Dus reden we gisteren naar het vaccinatiecentrum in Maroussi, waar – dixit mijn vrouw – alles verrassend vlot en efficient georganiseerd bleek. On-Grieks, zowaar. De vaccinatie zelf leverde mijn vrouw een hele nacht koorts en hoofdpijn op, maar daar lijkt het bij te blijven. Sterk volk, die Grieken.

En ikzelf? Ik had voor mezelf voorspeld dat ik zowat als allerlaatste in Griekenland gevaccineerd zou worden – als ik überhaupt al aan een vaccin zou geraken. Want ik geloof wèl al eens de horrorverhalen die ik op het internet lees, en ik las geregeld verhalen over hoe buitenlanders tussen de mazen van het Griekse vaccinatienet dreigden te vallen. Maar ditmaal zat ik er grandioos naast met mijn voorspelling: ook ik kreeg vorige week – amper een week na mijn vrouw – het SMS’je met de officiele uitnodiging om een afspraak voor mijn eerste vaccindosis te maken. Vermoedelijk ook AstraZenica, maar dat weet ik pas zeker wanneer ik de afspraak vastleg bij een apotheker. Daar kan ik blijkbaar ook vragen om van vaccin te wisselen als ik dat wil. Maar als mijn vrouw het hele zaakje vertrouwt, waarom zou ik dat dan niet doen?